Ik heb een ego, en maar goed ook!

De vraag is niet 'heb ik een ego', maar 'heb ik een te groot ego'?
Ik ben van mening dat een beetje ego geen kwaad kan, zolang het niet te groot wordt. Ik zie 2 zaken die een ego typeren: Arrogantie en Morele Superioriteit. In het praatje van vandaag verdedig ik mijn standpunt dat een klein ego ok is.
Arrogantie is voorwaarde
Een steek onder de gordel, een giftige opmerking, een jaloerse blik, geen menselijk falen is ons vreemd. Maar o wee als men durft openlijk een opmerking te maken, dan word je bestempeld als iemand met een groot ego. Iemand die zichzelf centraal z(i)et en zich daar ook naar gedraagt. Maar is hij die zijn gedacht uitspreekt dan zoveel erger dan hij die het enkel binnensmonds denkt, of erger, achter de rug verspreidt? Enkel en alleen als je het uitspreken als arrogantie bestempeld.
Morele superioriteit
Als je jezelf goed in je vel voelt, durf je al eens gemakkelijk jezelf als maatstaf nemen om anderen tegen af te meten. Iemand met een groot ego heeft dan ook geen moeite om dit te pas en te onpas te doen. In de perceptie word je afgeslacht, en je aura van morele superioriteit wordt ter plekke aangevallen. Ik ben er nochtans van overtuigd dat dit niet altijd terecht is.
Onze ver ontwikkelde samenleving zit zodanig complex in elkaar dat je onmogelijk een eenzijdige redenering kan verdedigen. Elke munt heeft een keerzijde, en dan nog. Het heeft zelf een randje. Zolang je niet de moeite doet om de ommezijde, keerzijde én kantzijde te bestuderen heb je, naar mijn mening, last van het zogeheten 'morele superioriteitsgevoel'. Jouw standpunt is onverzoenbaar met enig ander, en is -toevallig- ook het enige juiste. In zulke debatten hoor ik geen argumenten meer, maar enkel: '"Ego! Ego! Ego!"
Het ego als een blok aan het been.
Maar vergis je niet. Jezelf omhoog duwen ten koste van anderen getuigt helemaal niet van een groot ego. Het getuigt enkel van een emotionele onzekerheid die geuit wordt ten koste van de gemakkelijke slachtoffers, inclusief zij die zich niet (meer) kunnen verdedigen. Deze lafhartigheid leidt tot een verstoorde sociale interactie, en nooit tot een gezonde vriendschap. Helaas is hier ook een kruisbestuiving met arrogantie, maar dan met een neerbuigende connotatie. Het ego is dan een belemmering, een steen rond de nek, een last die steeds zwaarder is om te torsen, steeds zwaarder om je hoofd eervol omhoog te houden.

Ja, ik ben een tikkel arrogant, voel me moreel superieur en heb dus een ego. Gelukkig maar!
Het spijtige van onze maatschappij is dat we ongewild in een mallemolen zijn terecht gekomen waar je moet vechten voor je plaatsje. Jezelf positioneren is geen luxe, maar een noodzaak geworden. De wereld zit namelijk niet te wachten op jou. In deze optiek is het dus zeker niet verkeerd van je eigen capaciteiten goed te kunnen inschatten, en die daarna af te meten aan je medemens. In zekere zin heb je dus enige arrogantie nodig.
Je moet jezelf kunnen verkopen, op het werk, op een date en bij je vrienden. Lethargie wordt afgestraft, ambitie bejubeld. Om in de "rat race" te blijven moet je wel beschikken over een zekere dosis Ego. Een ander graag zien, begint nog steeds met jezelf graag zien. Je bent dus het aan jezelf verplicht een ego te kweken.
In een sociale omgeving veroveren we onze plaats niet doordat iedereen een ander gerust laat, en een veilige afstand bewaart. Nee hoor, onze plaats moet opgeëist worden door met de ellebogen te wrikken. Elke dag opnieuw sta je tussen het festivalpubliek. En wil je niet meedoen, dan word je vertrappeld. Een zekere morele superioriteit kan dus geen kwaad om jouw mening te laten horen en jouw perimeter in stand te houden.
Conclusie
Het ego mag, je mag fier zijn op jezelf, je mag je mening laten horen. Maar wel op een positieve manier. Want zij die roepen dat een ander een ego heeft, begaan net dezelfde fout.